Menu
Kadra Szkoły
Oddziały Przedszkolne
Organizacja r.szkol
Fundusze Europejskie
Wychowanie do wartości
Plan lekcji
Dziennik elektroniczny
Oferta szkoły
Zielona Szkoła
Zespół Specjal. PPP
Doradztwo zawodowe
Stołówka szkolna
Świetlica szkolna
Biblioteka szkolna
Katalog bibliotecznyInnowacje pedagogiczne
Stacja meteo
Dołącz do nas
ePUAP
Projekt ZPB
Monitoring wizyjny
Bierzemy udział w:
Archiwum
Kolejne spotkanie z It’s Okay to Panic na zajęciach hobbystycznych!
W ostatnią środę grupa dzieci znających już zasady gry It’s Okay to Panic z poprzednich zajęć podjęła wyzwanie i chciała sprawdzić, czy wszyscy zdołają wypracować taką strategię, która pozwoli im ukończyć rozgrywkę w 12 rund zanim przed skończeniem ostatniej rundy nie pojawi się 6 kart destrukcji. Przypominamy, że polskie tłumaczenie tego tytułu brzmi: ” Można panikować” i jest to sprytna gra kafelkowo-planszowa o budowaniu miast w kontekście tworzenia zanieczyszczeń i ich wpływu na życie ziemskie.
Ta gra to projekt zaprzyjaźnionego z naszym szkolnym klubem gier planszowych wydawnictwa Bored Games i Sargon Games. Jest inspirowana znanym filmem dokumentalnym It’s Okay to Panic.
Wiemy, że gracze poprzez swoje decyzje ekonomiczne decydują o losie nie tylko swoich interesów, ale także świata. Gracze licytują się o Karty Inwestycji, oferując Kostki Zanieczyszczenia ze wspólnej puli. Gracz, który zaoferował najwięcej kostek, będzie mógł dobrać kartę jako pierwszy i skorzystać z najdogodniejszych pozycji, żeby uzbierać jak najwięcej punktów. Trzeba jednak ostrożnie licytować kostkami, a potem mieć szczęście podczas prób utylizacji tych zanieczyszczeń, bo inaczej za każdym razem, gdy gracz uzbiera pięć kostek – do talii projektów wchodzi Karta Destrukcji. I wszystko jest dobrze, dopóki taka karta jest w talii – gorzej, gdy zostanie wyciągnięta jako kolejny projekt. W życie wciela się jej negatywne skutki dla wszystkich graczy oraz dodatkowe dla tych, którzy mają nagromadzoną największą ilość zanieczyszczeń. Gdy takich kart-kafli zostanie wyciągniętych sześć – wszyscy przegrywają. Dlatego należy ostrożnie licytować, a najlepiej – wspólnie się z innymi graczami porozumiewać i niekoniecznie walczyć do końca podczas licytacji projektów budowlanych. Autorami są Marcin Szmel i Sebastian Srebro.
Tym razem rozgrywka poszła od początku w takim kierunku, jak uczniowie zaplanowali po ostatniej wspólnej klęsce. Większość licytacji kończyła się dzieleniem projektów między graczami: po prostu wszyscy wskazywali palcami którą kartą się zadowolą, a gdy np. dwóch graczy chciało tę samą – próbowali dojść do porozumienia bez konieczności licytowania. W ten sposób dzieci nauczyły się, że można coś tworzyć wspólnie bez konieczności generowania negatywnych skutków realizowania projektów. Grę udało się ukończyć. Zwyciężyli wszyscy – mimo, że nie każdy miał największe miasto. Czy czegoś się dzięki temu nauczyły? Czy my, dorośli pamiętamy, że dzieci najwięcej uczą się przez zabawę?