W roku 2020 będzie 75 rocznica wybuchu powstania warszawskiego. Krwawa ofiara najwartościowszych kwiatów z polskiej młodzieży złożona została w 1944 roku podczas II wojny światowej z myślą o wolności. Klasa piąta d w ostatnim tygodniu października odpowiedziała na ten apel i przyniosła do szkoły pocztówki – w tym roku może to być jakakolwiek kartka pocztowa, choć mile widziane są własnoręcznie wykonane z motywami powstańczymi. Na każdej pocztówce był już naklejony znaczek - aby można było zbiorczo i sprawnie wysłać je na adres organizacji, która potem rozsyła kartki do konkretnych powstańców. Jak wybrać powstańca? To dziecinnie proste - wybieramy sobie kogoś ze specjalnie na ten cel przygotowanej strony internetowej https://bohateron.pl/wyslij-kartke/powstancy/ Tam są zdjęcia, biogramy, wywiady – możemy każdą postać dokładnie poznać! A potem po prostu piszemy do niego/niej kilka zdań od serca w podziękowaniu za poświęcenie i walkę w imię wolności oraz wysyłamy. Podziękujmy im za to, że tak się poświęcili. Podziękujmy za starania i za przelaną krew. Napiszmy co czujemy kiedy wiemy, że szli nieraz na pewną śmierć. ...nie wahali się, nieraz szli z butelką benzyny na niemieckie czołgi. Część z nich żyje do dziś - póki jeszcze żyją - dajmy im z siebie choć kilka słów. Tyle możemy. Są tego warci – to prawdziwi bohaterowie. Nie ważne czy powstanie pod względem militarnym i politycznym miało sens. To nie miejsce na takie dyskusje. Pochylmy się nad prawdziwymi ludzkimi dramatami i wielkimi wyborami. Wspomnijmy o tym, że wielu z nich zginęło w nierównej walce. Musimy pamiętać, że oni nie robili tego dla samych siebie. Oni to robili dla nas. Dla przyszłych pokoleń. Aby pamięć o wolności przetrwała. I czy…nie osiągnęli celu? Bunt wobec zła jest nieodzowny w zdrowym społeczeństwie. Nawet jeśli wtedy zło, choćby najgorsze zwyciężyło – to jest to tylko chwilowe. Pamięć Narodu zawsze przechowuje w swoim sercu tych, którzy poświęcają się na ołtarzu sprawiedliwości i wolności. To z czasem potęguje siłę zdolną do kolejnych zrywów. Jeśli przetrwa naród – przetrwa pamięć. A często jest tak, że śmierć właśnie staje się zarzewiem kolejnych buntów w przyszłości. Dlatego ich walka mogła przyczynić się do duchowego wyzwolenia wiele lat później, gdy Polacy należeli do awangardy dobijającej upadający komunizm. Zwłaszcza, że Polacy dobrze zapamiętali, kto wtedy strzelał i kto na to patrzył.